1. استفاده بیش از حد از پرزنتیشن‌ها
پرزنتیشن‌ها نباید بیشتر وقت یک جلسه را به خود اختصاص دهند. بخش زیادی از زمان یک جلسه باید به گفت‌وگوهای صادقانه در مورد مسائل مهمی‌ که شرکت با آنها مواجه است، متمرکز شود.

2. دست کم گرفتن اهمیت تطابق با قانون
زمانی که پای مطابقت با قانون و مقررات در میان است، هیچ جایی برای خودمحوری وجود ندارد. ایجاد فرهنگ التزام به اصول اخلاقی و تدوین برنامه‌ای برای حفظ مطابقت با قوانین و مقررات، امری حیاتی در کسب‌وکار است.
3. به تعویق‌انداختن مذاکرات به علت انتخاب جانشین مدیرعامل
انتخاب جانشین مدیرعامل یک شرکت، یکی از مهم‌ترین وظایف هیات مدیره است. فرآیند برنامه‌ریزی برای انتخاب جانشین مدیرعامل، امری دائمی‌ است و با گزینش مدیرعامل جدید پایان نمی‌پذیرد.
4. اجتناب از سیاست عدم تنوع فرهنگی/جنسیتی
هیات مدیره باید نگاهی دقیق‌تر به مهارت، تجربه و دیگر قابلیت‌های هر یک از اعضا داشته باشد تا از توانایی هیات مدیره اطمینان حاصل کند. تنوع افکار و عقاید باعث به وجود آمدن موقعیت‌هایی برای رسیدگی به موضوعات اساسی می‌شود که می‌تواند به ثمربخشی بیشتر و در نهایت به هیات مدیره ای قدرتمندتر منجر شود.
5. تمرکز بیش از حد روی موضوعات زودگذر
حضور دائمی، یکی از دلایل اساسی برای توسعه یک شرکت است. با این وجود نمونه‌های فراوانی از شرکت‌ها وجود دارند که موفقیت خود در بلند مدت را قربانی دستیابی به اهداف کوتاه مدت کرده‌اند. هیات‌مدیره می‌تواند در این مواقع به عنوان رهبر عمل کند و پایداری تصمیمات را مورد بررسی قرار دهد. این امر به ایجاد شرکتی قوی‌تر در امور مدیریتی کمک می‌کند و امکان دستیابی به اهداف بلند مدت و موفقیت پایدار را افزایش می‌دهد.
6. موافقت با موضوعاتی که نسبت به آنها درک صحیحی وجود ندارد
موضوعات پیچیده، تاثیرات شگرفی بر بقای یک سازمان دارند و مدیران این مسوولیت را به عهده دارند که قبل از رای‌گیری، درک صحیحی از مساله حاصل کنند. اگر هیات‌مدیره درکی جامع از یک مساله ندارد باید از مدیران و سایر افراد خبره کمک بگیرد.
7. دست کم گرفتن ارزش تجربه
یک مدیر باید به این امر آگاه باشد که تجربه وی می‌تواند در رسیدگی به مسائل موثر واقع شود.
مدیران نباید فقط به این دلیل که تجربه‌شان خارج از هیات‌مدیره شرکت متبوعشان کسب شده است، از آن چشم‌پوشی کنند و نسبت به آن بی‌توجه باشند.
8. تصمیم‌گیری در مورد دیگر بخش‌های مدیریتی
هیات مدیره‌ای که برای سایر بخش‌های شرکت تصمیم‌گیری می‌کند، نمی‌تواند مدیرعامل شرکت را مسوول نتایج این تصمیمات بداند. وظیفه یک مدیر تصمیم‌گیری و انجام کارهای مدیریتی نیست بلکه نظارت بر عملکرد بخش‌های مدیریتی است.
9. بی‌توجهی به سهامداران
یکی از مهم‌ترین ذی‌نفعان یک شرکت سهامداران آن هستند. اخیرا برخی شرکت‌ها برای رسیدگی به برخی از موضوعات مرتبط با شرکت، شیوه‌هایی را برای مذاکره با سهامداران در نظر گرفته‌اند.
10. نادیده گرفتن ریسک‌های بسیار مهم
در بسیاری از سازمان‌ها، حاکمیت ریسک و ارزش آفرینی به عنوان دو مطلب کاملا جدا از هم در نظر گرفته می‌شوند در حالی که این دو موضوع جدایی‌ناپذیرند. هر تصمیم و فعالیتی که به هدف حمایت از ارزش آفرینی انجام می‌شود، ریسک‌های خاص خود را نیز به دنبال دارد. بنابراین مدیریت ریسک نیازمند سیستمی‌ هوشمند است. در واقع رویکردی باید اتخاذ شود که از ریسک کردن در مواقع مناسب جلوگیری نکند اما مدیریت ریسک را در تمام فعالیت‌های اقتصادی یک شرکت اعمال کند.
منبع: نشریه اینترنتی حاکمیت و مسوولیت شرکتی ایران
www.csriran.com