بزرگترین اُفول و رکود در دنیای تجارت در تاریخ اخیر جهان تا حدودی شرایط آینده را ترسیم خواهد کرد. برشکستگی قریب الوقوع بزرگترین شرکتهای تولیدکننده در نظام های سرمایه داری فکر رهبران سیاسی غرب را به خود مشغول کرده است.

بحران در نظام سرمایه داری و یک رکود بزرگ جدید    

 
بزرگترین اُفول و رکود در دنیای تجارت در تاریخ اخیر جهان تا حدودی شرایط آینده را ترسیم خواهد کرد. برشکستگی قریب الوقوع بزرگترین شرکتهای تولیدکننده در نظام های سرمایه داری فکر رهبران سیاسی غرب را به خود مشغول کرده است. بازارهای جهانی که از آنها به عنوان مکانیزمی برای رشد اقتصادی جهان یاد می شد، دیگر بی اعتبار شده اند. با بروز بحران مالی در سال 2007 یک روند برشکستگی و افول در نظام های سرمایه داری کم کم در کشورهای غربی ریشه دوانده و پیامدهای ناگواری از جمله اُفول اقتصادهای دنیا، توقف رشد اقتصادی، افزایش بی عدالتی های اجتماعی، برشکستگی بانک ها و شرکت های بزرگ را به همراه داشته است. طی سه سال اخیر این موضوع اثبات شد که کشورهایی که از اصول نظام سرمایه داری تبعیت نکرده اند با مشکلات جدی اقتصادی روبرو نشدند و توانستند شرایط خود را در این رکود اقتصادی سروسامان دهند. به دنبال بروز این بحران بود که مشخص شد استراتژی های رشد اقتصادی بر پایه صادرات ناکام بوده اند و جای خود را به استراتژی های رشد اقتصادی بر پایه واردات داده اند.
 
همزمان با اینکه قطب های جدید اقتصادی در حال ظهور در جهان خود را نشان داده اند، با بروز رکود اقتصادی و بحران در نظام  سرمایه داری اکنون ساختار جهان وارد مرحله جدیدی شده است و قدرتهای جدیدی در جهان در حال تثبیت قدرت خود و رسیدن به کشورهای برتر جهان هستند. در اوایل روزهای بحران مالی در جهان این خوش بینی ها مطرح شد که کشورهای در حال توسعه از بروز رکود اقتصادی که کشورهای صنعتی آن را تجربه کردند، جلوگیری خواهند کرد. مشخص شد که بنیان های اقتصادی کشورهای در حال توسعه قوی و محکم هستند. اما همزمان با اینکه بدهی دولتها افزایش یافت و تجارت جهانی نیز فروپاشید، اقتصاد کشورهای در حال توسعه نیز در همان سراشیبی قرار گرفت که گریبانگیر اقتصادهای صنعتی جهان شد. کشورهای در حال توسعه نیز در مسیر یک رشد اقتصادی و بدون توجه به بحران کسری بودجه و بدهی ها در اروپا و آمریکا حرکت می کنند. در حال حاضر اکثر کارشناسان معتقدند که اقتصادهای در حال توسعه به موتور رشد اقتصاد جهان تبدیل شده اند.
 

همزمان با اینکه چند تریلیون دلار از دارایی های اقتصاد جهان نابود شد، نرخ بیکاری نیز در سراسر جهان افزایش یافت و به همین ترتیب موجی از نگرانی جوامع مختلف را فرا گرفته است. ما وارد یک دوران ناآرامی شده ایم جایی که بنیان های نظم سیاسی و اقتصادی در جهان به شدت لطمه خورده اند و هیچ کس نمی تواند احیای این نظم اقتصادی- سیاسی را تصور کند. جهان آینده احتمالا با ناآرامی های اقتصادی- سیاسی بیشتر، افزایش فقر و  گسترش بی عدالتی اجتماعی و فاصله طبقاتی روبرو خواهد شد. همزمان با فروپاشی نظام سرمایه داری، ایدوئولوژی های جدید اقتصادی به روی کار آمده اند. سقوط سیستم مالی آمریکا نیز نشاندهنده سقوط عمیق تر سیستم اقتصادی و مالی جهان بوده که ریشه در توسعه اصول نظام سرمایه داری در سه دهه گذشته داشته است. در این میان برخی کشورهای جهان با تکیه بر اقتصاد قوی توانستند به رشد اقتصادی شان ادامه دهند اما در کل ساختار اقتصادی جهان با لطمات بسیار سنگینی مواجه شده است. به دنبال آغاز روند بهبودی شرایط اقتصادی در جهان یکسری کشورها در آسیا توانستند زودتر از دیگر کشورها اقتصادشان را سروسامان دهند و از رکود خارج شوند اما شرایط اقتصاد کشورهای غربی به ویژه کشورهای صنعتی با نگرانی هایی همراه بوده است. بحران اخیر در اروپا (بحران کسری بودجه و بدهی) حاکی از آن دارد که بحران اقتصادی در جهان به طور کامل بهبود نیافته و امکان گسترش آن در منطقه یورو وجود دارد.
 
آنچه نگرانی مقامات غرب را افزایش داده، پیش بینی برخی از اقتصاددانان در مورد احتمال بروز رکود اقتصادی دیگر به دنبال ایجاد رکود اقتصادی در اروپاست. ساختار مالی جهان که هم اکنون دوران نقاهت خود را سپری می کند در صورت مواجهه با یک بحران یا شوک اقتصادی ممکن است دیگر در مسیر بهبودی قرار نگیرد. ارتباط طولانی مدتی و روابط تنگاتنگ جهانی میان صنعت و سرمایه های مالی به طور اجتناب ناپذیری منجر به ایجاد بحران سیستماتیک در نظام سرمایه داری شده است. رکود فعلی در اقتصاد جهان محصول تمرکز بیش از حد بر سیستم نظام سرمایه داری بوده است. اُفول اقتصادهای برتر جهان و فروپاشی نظام سرمایه داری باعث ایجاد شرایط سخت برای مردم یکسری کشورهای غربی نیز شده است. افزایش بیکاری، افزایش مالیات ها، کاهش خدمات عمومی، کاهش استانداردهای روزمره زندگی، عدم اطمینان نسبت به بهبود شرایط اقتصاد جهان همگی نشان از شرایط وخیم اقتصاد برخی کشورهای غربی دارد و مشخص نیست که آیا می توان چشم انداز امیدوار کننده ای برای آینده این اقتصادهای ضربه خورده متصور شد یا خیر؟