عرصه و تقاضا ، قانون بنیادین بازارهای تجارت است و بظاهر بسیار ساده می نماید . کالایی به بازار عرضه می شود که خریدار داشته باشد و میزان تقاضاست که میزان تولید و عرضه کالا را تعیین می کند

هنر ، عرضه و تقاضا
 
عرصه و تقاضا ، قانون بنیادین بازارهای تجارت است و بظاهر بسیار ساده می نماید . کالایی به بازار عرضه می شود که خریدار داشته باشد و میزان تقاضاست که میزان تولید و عرضه کالا را تعیین می کند ؛ اما تقاضا چگونه ایجاد می شود ؟ آیا نیاز مصرف کنندگان تعیین کننده میزان تقاضاست ؟ در اینجاست که نقش تبلیغ تجاری آشکار می شود . تبلیغات و فرهنگ سازی باید زمینه های روانی و اجتماعی برای نیازهای جدید پدید آورد و تقاضای مصرف و در واقع ذهنیت و اراده مصرف کنندگان را در جهت منافع سران بازار تجارت سامان دهد .
یعنی تولید و عرضه کالای تجاری تابع پسند و اراده خریداران نیست . بلکه جامعه مصرف کنندگان و خریداران تابع اراده تولیدکنندگان و تاجران و نیازهایش دستخوش شعبده بازیهای شگفت تبلیغات تجاری است .
ارزیابی این بازی شگفت . از منظر اخلاقی و انسانی نیازمند مطالعه و تامل است ؛ اما آنچه از این شگفت تر است این که همین شعبده بازی عرضه و تقاضا بتدریج به عرصه های فرهنگی و هنری وارد شده است و فرهنگ و هنر را که تنها فراخنای انسانیت و استقلال و آزادگی مردمان این روزگار دشوار است به تسخیر خود در آورده است .
گویی انسان امروز که در ساده ترین و شخصی ترین انتخاب های خویش نظیر انتخاب نوع پوشاک و آرایش سر و صورت نیز تابعی است از آنچه سردمداران بازارهای تجاری جهان برای او رقم زده اند . اینک در حوزه فرهنگ و هنر هم در حصار بازیهای تبلیغاتی و شعبده شگفت انگیز عرضه و تقاضا گرفتار شده است .
موسیقی ، سینما ، نقاشی ، تئاتر ، شعر ، رمان و ... حتی مباحث مربوط به فلسفه و الهیات اینک در زمره کالاهای بازار فرهنگ و هنر هستند و باید تابع منطق عرضه و تقاضا باشند .
به این ترتیب هنرمندان و اندیشمندان به جای آن که راهگشا و راهنما باشند . تابع پسند بازار می شوند . آن هم نه پسند و تمایل طبیعی انسان ها بلکه آنچه سردمداران شعبده عرضه و تقاضا پسندیده اند و به مدد شگردهای تبلیغاتی و فضاسازی های رسانه ای و مطبوعاتی ، به عنوان کالای فرهنگی پرطرفدار معرفی کرده اند .
تبعیت از پسند همگانی به ظاهر معقول و منطقی می نماید بویژه در برنامه ریزی های مربوط به رسانه های فراگیر ، تاثیر پسند همگانی در گرایش ها و انتخاب ها انکارناپذیر است ؛ اما سخن بر سر این است که رسانه های فراگیر قوی ترین امکانات را برای جهت دهی پسند همگانی در اختیار دارند و در واقع آنچه به عنوان اقبال مطرح می شود .
همان چیزی است که برنامه ریزان رسانه های فراگیر قبلا برای ترویج عمومی برگزیده اند و توانایی های تاثیرگذار ارتباطی را به خدمت آن در آورده اند . به بیان دیگر چهره های مطرح و آثار هنری پرطرفدار همانها هستند که رسانه های فراگیر مطرح و تکرار کرده اند و به شهرت رسانده اند ؛ بنابراین طبیعی است که نظرسنجی ها و آمارها نشانگر تبعیت برنامه های ایشان از پسند همگانی باشد .