زمانی که اعضای کلاس من در سال 2010 به مدرسه تجارت وارد شدند، اقتصاد دنیا بسیار قدرتمند بود و آنها با آمال و آرزوهای بی انتهایی به این راه قدم گذاشته بودند، اما تنها چند هفته بعد اقتصاد به سمت زوال و سقوط رفت.

تفکر مدیریتی خود را تنها برای شغل و حرفه تان نگه ندارید

 
    زمانی که اعضای کلاس من در سال 2010 به مدرسه تجارت وارد شدند، اقتصاد دنیا بسیار قدرتمند بود و آنها با آمال و آرزوهای بی انتهایی به این راه قدم گذاشته بودند، اما تنها چند هفته بعد اقتصاد به سمت زوال و سقوط رفت.
    آنها دو سال گذشته را به تعریف چشم انداز و مسیر موفقیت خود گذرانده بودند، اما این دانشجویان به خوبی از تغییرات دنیا آگاه بودند. فارغ التحصیلان مدرسه تجارت هاروارد می خواستند بدانند چطور باید دروسی که یاد گرفته اند، در زندگی شخصی خود پیاده کنند و این را از استاد خود پروفسور کلی کریستنسن پرسیدند و او برخی از راهنماهایی که به او در زندگی شخصی اش کمک کرده بودند را با دانشجویان به اشتراک گذاشت که برخی از این صحبت ها در این متن آمده است:
    ساختار کلاس من در هاروارد به گونه ای است که به دانشجویان کمک کنند، بفهمند چه تئوری مدیریتی خوب است و چطور ساخته می شوند. من به این منظور مدل ها و تئوری های مختلفی را معرفی می کنم تا دانشجویان بتوانند درباره ابعاد مختلف کار یک مدیر فکر کند. من در جلسه آخر کلاس از دانشجویان خواستم آنچه را که یاد گرفته اند برای دادن پاسخ به این دو سوال در مورد خودشان به کار ببرند: 1) من چطور می توانم مطمئن شوم در کارم خوشحال خواهم بود؟ 2) من چطور می توانم مطمئن باشم ارتباطاتم با همسر و خانواده ام تبدیل به یک منبع پایدار شادی شود؟
    در حالی که دانشجویان برای پاسخ به این سوال ها بحث می کردند، من زندگی خودم را مثل یک موردکاوی کوچک برایشان تعریف کردم تا نشان بدهم، چطور می توانند از این تئوری ها استفاده کنند.
    یکی از تئوری هایی که بینش خوبی در مورد سوال اول می دهد را فردریک هرتزبرگ ارائه داده که ادعا می کند پول عامل انگیزه بخش قوی در زندگی ما نیست، بلکه عوامل اصلی فرصت یادگیری، افزایش مسوولیت ها، همکاری با دیگران و شناخته شدن به خاطر دستاوردها است. برای مثال مدیری را تصور کنید که با اعتماد به نفس نسبتا خوبی از خانه به محل کار می رود و 10 ساعت بعد با این احساس که نسبت به زحماتش قدرنشناسی شده و با احساس بیهودگی به خانه بازمی گردد. تصور کنید که چطور اعتماد به نفس کاهش یافته او روش تعاملش با همسر و فرزندانش را تحت تاثیر قرار می دهد. برعکس اگر این مدیر با اعتماد به نفس بیشتر و با احساس اینکه به دانش او اضافه شده، به خاطر دستاوردهای با ارزشش از او قدردانی شده و نقش مهمی در موفقیت برخی از کارها داشته است به خانه باز گردد، این امر تاثیر مثبتی روی او به عنوان یک همسر یا والد خواهد گذاشت. در نتیجه می توان گفت مدیریت در صورتی که درست اجرا شود، بهترین حرفه است. هیچ شغل دیگری نمی تواند تا این حد راه هایی برای کمک به یادگیری و رشد دیگران و اینکه به خاطر دستاوردهایشان شناخته شوند و در موفقیت کار تیمی شریک باشند، ارائه نمی دهد. بسیاری از دانشجویان MBA با این پیش فرض شروع به تحصیل می کنند که رشته آنها به معنای خرید، فروش و سرمایه گذاری در شرکت ها است. این مایه تاسف است. انجام یک معامله پاداشی بزرگ تر از ساختن انسان را به دست نمی دهد.
   
   
    خلق یک استراتژی برای زندگی
    روابط خانوادگی را می توان با روابط انسان ها درساختار سازمانی مقایسه کرد. یک تئوری مفید برای پاسخ به سوال دوم (چطور می توانم مطمئن باشم ارتباطاتم با همسر و خانواده ام تبدیل به یک منبع پایدار شادی شود؟) این است که چطور استراتژی تعریف و پیاده سازی می شود. بینش اصلی این تئوری این است که استراتژی یک شرکت توسط انواع اقداماتی که مدیریت روی آنها سرمایه گذاری می کند، تعیین می شود. اگر فرآیند تخصیص منابع شرکت به خوبی مدیریت نشود نتیجه کار بسیار با اهداف مورد نظر مدیریت متفاوت خواهد بود. چون سیستم های تصمیم گیری شرکت ها به شکلی طراحی شده تا سرمایه گذاری ها را به سمت اقداماتی هدایت کند که مشهودترین و سریع ترین عایدی را داشته باشند، شرکت ها از سرمایه گذاری روی اقداماتی که برای استراتژی های بلندمدت حیاتی هستند، غفلت می کنند.
    من دانشجویان زیادی را چند سال پس از فارغ التحصیلی شان دیدم که غمگین، طلاق گرفته و جدا از فرزندانشان بودند. مطمئنا هیچ کدام از آنها با استراتژی طلاق گرفتن و جدایی از فرزندانشان فارغ التحصیل نشدند. با این حال متاسفانه بسیاری از آنها این استراتژی را به کار برده بودند و دلیل آن این بود که آنها هدف زندگی خود را زمانی که برای چگونگی صرف زمان، استعداد و انرژی خود تصمیم می گرفتند در مرکز قرار نداده بودند. عده زیادی از دانشجویان به هدف زندگی خود فکر نمی کنند. آنها این کار را به وقتی که زمان و انرژی بیشتری برای فکر کردن داشته باشند موکول می کنند، اما زندگی همواره سخت تر و سخت تر می شود و آنها هرگز چنین زمانی پیدا نمی کنند. ما باید به این فکر کنیم که هدفمان در زندگی چیست. این کاری سخت است چون با این کار فرصتمان برای تحصیل کم می شود. من از دانش خود درباره اقتصاد تنها چند بار در سال استفاده می کنم، اما دانش خود درباره مقصود زندگی را هر روز به کار می برم.
    انتخاب و پیگیری موفقیت آمیز تنها یکی از ابزارهای دستیابی به هدف است، اما بدون یک مقصود و هدف زندگی پوچ خواهد بود.
   
   
    منابع خود را تخصیص دهید
    تصمیمات شما درباره تخصیص زمان، انرژی و استعداد شخصیتان نهایتا استراتژی زندگی تان را شکل می دهد. من یک دسته از این «کسب وکارها» دارم که بر سر این منابع رقابت می کنند. من تلاش می کنم ارتباط خوبی با همسرم داشته باشم، فرزندان شایسته ای تربیت کنم، در بهبود جامعه شریک باشم، در کارم موفق باشم، به کلیسا بروم و غیره. مسائلی که من با آنها مواجه هستم دقیقا مشابه مسائلی است که یک شرکت با آنها مواجه است و آن محدودیت منابع است. چگونگی تخصیص منابع می تواند زندگی شما را به چیزی کاملامتفاوت از مقصودتان تبدیل کند که گاهی خوب (فرصت هایی که برای آنها برنامه ریزی نکرده بودید) و گاهی بد باشد و منابع را در جای غلط صرف کنید.
    وقتی افرادی که به دنبال دستاوردهای بزرگ هستند (مثل دانشجویان هاروارد)، کمی زمان یا انرژی اضافی پیدا می کنند، آن را به طور ناآگاهانه به فعالیت هایی تخصیص می دهند که منجر به دستاوردهای مشهودتر شوند و اغلب دستاوردهای شغلی نشان دهنده موفقیت برای ما هستند. برعکس، سرمایه گذاری روی روابط با همسر و فرزندانمان اغلب این نتیجه سریع و مشهود را به همراه ندارد. بچه ها در دنیای امروز هر روز بدتر رفتار می کنند و تربیت آنها بسیار سخت است. به علاوه نمی توان ارتباط با همسر خود را نادیده گرفت. افرادی که تمایل شدیدی برای ارتقا و پیشرفت دارند، اغلب به شکل ناآگاهانه از سرمایه گذاری روی خانواده غفلت کرده و بیش از حد روی شغل خود سرمایه گذاری می کنند، گرچه منبع اصلی و پایدار خوشبختی آنها روابط صمیمانه و پر از عشق با خانواده شان است. مردم منابع کمتر و کمتری برای چیزهایی که می گفتند مهم تر هستند تخصیص می دهند و این درست کاری است که شرکت های شکست خورده انجام می دهند.
   
   
    یک فرهنگ بسازید
    یکی از مدل های مهم در کلاس مدیریت به نام «ابزارهای همکاری» می گوید تنها یک مدیر الهام بخش بودن کافی نیست. با دقت نگریستن به آینده مبهم و تعیین اصلاحاتی که شرکت باید انجام دهد، تنها یک بخش ماجرا است. کار دیگر مدیر ترغیب کارکنانی که ممکن است با تغییرات موافق نباشند است و اینکه کاری کند تا آنها برای قرار دادن شرکت در مسیر جدید همکاری کنند. دانستن اینکه چه ابزارهایی باید به کار برد تا به این همکاری مورد نیاز دست یافت، یک مهارت مدیریتی حیاتی است.
    این تئوری این ابزارها را روی دو بعد تصویر می کند. میزانی که اعضای یک سازمان خواهان مشارکت هستند؛ و میزانی که آنها با کارهایی که منجر به نتایج مطلوب می شوند موافقند. زمانی که میزان هر دو بعد کم است مدیریت باید از «ابزار قدرت» (اجبار، تهدید، تنبیه و غیره) برای حفظ کردن سازمان استفاده کند. بسیاری از سازمان ها از این مرحله شروع می کنند و به کارکنان می گویند چه کاری و چگونه باید انجام شود. اگر روش کار کردن کارکنان با یکدیگر به طور مداوم موفقیت آمیز باشد، به تدریج سازگاری شکل می گیرد و این مکانیزمی است که توسط آن فرهنگ ساخته می شود. نهایتا مردم حتی به اینکه چطور روش انجام کارشان منجر به موفقیت می شود فکر نمی کنند. آنها با شهود خود، به جای تصمیمات عینی، رویه ها را دنبال می کنند و این به این معنا است که آنها یک فرهنگ خلق کرده اند. فرهنگ روش های اثبات شده و مورد قبولی را که اعضای گروه برای برخورد با مشکلات تکراری استفاده می کنند، دیکته می کند و اولویت هایی را که به انواع مسائل داده می شود تعریف می کند و این می تواند یک ابزار مدیریتی قوی باشد.
    برای پاسخ به سوال دوم و برای به دست آوردن همکاری فرزندان، استفاده از ابزار قدرت از نظر دانشجویان، ساده ترین راه بود، اما در دوره نوجوانی فرزندان این ابزار دیگر کار نمی کند. در این زمان والدین آرزو می کنند که کاش در زمان کودکی فرزندانشان فرهنگی در خانه ایجاد می کردند که فرزندان به طور درونی با احترام رفتار می کردند، از والدینشان حرف شنوی داشتند و راه درست را انتخاب می کردند. خانواده ها هم درست مثل شرکت ها فرهنگ خود را دارند و این فرهنگ می تواند آگاهانه یا ناآگاهانه شکل گیرد.
    اگر می خواهید فرزندانتان اعتماد به نفس قوی ای داشته باشند که بتوانند از پس مشکلات برآیند، باید بدانید که این قابلیت ها در دبیرستان ایجاد نمی شوند. شما باید آنها را در فرهنگ خانواده تان طراحی کنید و بسیار قبل تر به ساختن این فرهنگ فکر کنید. اعتماد به نفس فرزندان نیز مانند کارکنان با انجام کارهای مشکل و یادگیری در حین انجام کار ساخته می شود.
   
   
    معیار درست را انتخاب کنیم
    باید بدانیم معیاری که با آن ارزیابی می شویم پول نیست، بلکه تعداد افرادی است که ما روی زندگی آنها تاثیر گذاشته ایم.
    نباید نگران این بود که به شکل فردی به چه مقام و درجه ای رسیده ایم، بلکه باید به افرادی بیندیشیم که به آنها کمک کرده ایم که انسان های بهتری باشند. بهتر است به معیارهایی فکر کنیم که زندگی ما بر اساس آنها قضاوت می شود و به شکلی زندگی کنیم که بر اساس آن معیارها زندگی مان یک زندگی موفق ارزیابی شود.