خبرگزاری فارس: دیلی فری‌من نوشت: در حالی که بوش در سالهای گذشته به دفاع از سرمایه‌داری می‌پرداخت امروز دولت اوباما کمتر از این لفظ استفاده می‌کند که علت اصلی آن علم به سوء‌سابقه این مفهوم در ذهن آمریکایی‌هاست.

 
گزارشی  در نقد نظام سرمایه‌داری
سرمایه‌داری مفهومی در سراشیبی سقوط
خبرگزاری فارس: دیلی فری‌من نوشت: در حالی که بوش در سالهای گذشته به دفاع از سرمایه‌داری می‌پرداخت امروز دولت اوباما کمتر از این لفظ استفاده می‌کند که علت اصلی آن علم به سوء‌سابقه این مفهوم در ذهن آمریکایی‌هاست.

به گزارش گروه اقتصاد بین‌الملل باشگاه خبری فارس «توانا» از بدو شروع بحران مالی جهانی در سال 2007 زمینه های بی‌عدالتی و تبعیض بشری در سیستم نظام "سرمایه‌داری " خود را نشان داد و پیش‌بینی قائلان به عدم کارایی این نظام را بهتر نمایان کرد. در این بین نکته‌ای که رسانه‌های غربی نیز بدان اذعان کرده‌اند نیز توجه این نظام اقتصادی به طبقه مرفه و مشکلات متعدد ساختاری و ماهوی آن است.
در این گزارش که با عنوان "بحران در کاپیتالیسم " در پایگاه خبری "دیلی فری‏من " به بررسی این نظام بعد از بحران اقتصادی پرداخته است و محوریت بخش دوم این گزارش بر آن استوار است که مقامات آمریکایی نیز به بحرانی بودن سرمایه‌داری اشاره دارند و می‌دانند که استفاده از این مفهوم نیز موضع گیری به دنبال دارد که در این گزارش اذعان شده است که بوش به مراتب بیشتر از اوباما از کاپیتالیسم استفاده می‌کرد.

* عدم توجه به هزاران کارگر بیکار

بسیاری از تولیدکنندگان آمریکایی کارخانه‌های خود را به خارج از کشور منتقل کرده‌اند و غالبا توجهی به وضعیت هزاران کارگری که بیکار شده اند نداشته‌اند. در سالهای قبل از بحران سال 2008 بخش مالی از راه معاملات رهنی، دسته دسته ارایه مشوق‌ها، انجام سرمایه‌گذاری های امیدوار به سوددهی در آینده و شرط‌بندی‌های پرخطر به سرعت غرق در منفعت های گسترده ،حقوق های بالا و جوایز به پیش می‌رفت.
اجرای عظیم‌ترین برنامه‌های تضمین شده‌ای که جهت حمایت از مالیات‌دهندگان برنامه‌ریزی شده بود تا شرکت‌های سرمایه‌داری پیش رو را در مقابل بحران پشتیبانی کنند به وزیر خزانه داری دولت بوش،هنری پالسون که مدیر ارشد اجرایی سابق گلدمن ساچ بود و وزیر خرانه داری دولت اوباما، تیموتی گایتنر،رییس و مدیر ارشد اجرایی سابق در بانک مرکزی نیویورک واگذار شدند.
بعلاوه برخی از مشاوران اقتصادی اوباما که "شان لارنس سامرز " یکی از آنها بود هم در زمره حمایت‌کنندگان پر و پاقرص این روش فاقد ساختار بودند که به بروز بحران کمک کرد.

* کسری تجاری ناشی از اشغال عراق و افغانستان

باوجود آنکه نوشته‌های بسیاری در باب کسری بودجه رو به افزایش ملی به رشته تحریر در آمده است که سردرمداران این نوشته‌ها جمهوری خواهان بوده‌اند اما در مقابل بسیارکم در مورد نقش بخشودگی مالیاتی که در دوره بوش به نفع اغنیا جامعه اجرا شد بعلاوه هزینه‌های اعجاب‌انگیز جنگ‌های عراق و افغانستان و نیز نابرابری رو به فزونی اقتصادی و اینکه این موارد به چه میزان قابل توجهی بر روی کسری بودجه تاثیر داشته‌اند صحبت شده است.
همان طورکه "رابرت ریچ " وزیرسابق کار اشاره کرد که اکثر امریکایی‌ها فاقد قدرت خرید برای خرید آنچه اقتصاد ما قادر به تولیدش است هستند.

* خودداری از اعلام بحران کنونی به‎نام بحران کاپیتالیسم

به این ترتیب می‌رسیم به همان سؤالی که مطرح شد به این ترتیب که چرا در اکثریت گزارش‌های منتشر‌شده در رسانه‌ها تحلیل‌ها،بحث‌ها ومناظره‌های سیاسی از نامیدن سیستم ما به نام "سرمایه داری " و به تبع محسوب کردن بحران آن به عنوان "بحران سرمایه داری " خودداری می‌شود . به جای آن صرفا از واژه‌های بحران "مالی " یا "اقتصادی " استفاده می‌شود یا فقط به "سیستم " اشاره می‌کنند.
با این وجود در این کشور هیچ‎کس را نمی‌توان یافت که به این موضوع بیندیشد که بحران مالی جلوی روی ما یک بحران از نوع "فئودالیستی " یا "سوسیالیستی " است.
البته به جز معدودی از عوام که فکر می‌کنند اوباما کمونیست است یا دنبال راهی است تا سیستم سرمایه‌داری را تبدیل به سیستم استبدادی سوسیالیستی کند که در این بین انسان متعجب می‌شود که نکند بعضی از تندروهای جناح راست به زودی اوباما را متهم به طرح ریزی برای احداث "گولاگی استالینیستی " کنند تا در کنار گوآنتانامو به عنوان طرح تکمیلی مورد بهره برداری قرار گیرد.
روش‌های محتاطانه برای اشاره به بحران همه جا حاضر اقتصادی صرفا به رسانه‌های شرکتی محدود نمی‌شود بلکه سیاستمداران بنگاه‌های اصلی و خود دولت نیز از همین نوع ارجاع به قضیه بهره می‌گیرند.
نکته متناقض اینجاست که درگذشته وقتی اروپایی‌ها از "سرمایه داری ماجراجویانه " آمریکایی انتقاد می‌کردند بوش آشکارانه نسبت به دفاع از سرمایه‌داری از نوع امریکایی اقدام می‌کرد.

* اعراض از استفاده از "کاپیتالیسم " به‎علت پیشینه منفی

احتمالا علت اعراض رسانه‌های تاثیرگذار و دولت از استفاده از کلمه "سرمایه‌داری " آن است که این گروه نسبت به معنای ضمنی منفی اصطلاح مذکور در ذهن افراد جامعه نگرانی دارد و می‌اندیشند که مخصوصا در شرایط بحران اقتصادی استفاده از این کلمه ممکن است به تردیدهای موجود یا تردیدهای ممکن در آینده نسبت به سرمایه داری دامن بزند.
علاوه بر این‌ها امکان آن هست که علت خودداری بسیاری از روزنامه‌نگاران و دیگر حرفه‌ای‌ها از به کارگیری این لفظ نیز این باشد که آنها تردید دارند درصورت به کار بردن این واژه مردم آن را به صورت نقدی به سرمایه‌داری یعنی همان سیستمی که نان روزنامه‌نگاران و سایر حرفه‌ای‌ها را می‌دهد در نظربگیرند .
در واقع اکثریت لیبرالها مانند اکثریت رای‌دهندگان، به هیچ وجه مخالفتی با سیستم سرمایه‌داری‌ای که در بطن آن رشد و تحصیل کرده‌اند ندارند.
حداکثر انتقاد آنها مبنی بر این است که آن ها مدافع سیاست‌های پیش‏روی بیشتر و سرمایه‌داری نظام‌مندتر هستند که اعتقاد دارند منصفانه‌تر بوده و به تعداد بیشتری از مردم نفع می‌رساند.

* ترس نخبگان آمریکایی از انتقاد به نظام سرمایه‌داری

ریشه های اصلی تمام این مشکلات برمی‌گردد به ترس نخبگان ما از بحث انتقادی گسترده در مورد سیستم سرمایه‌داری و انواع امریکایی آن زیرا علی‎رغم تایید اخیر دادگاه عالی مبنی برگسترش یافتن حوزه "فردیت " در شرکت‌ها که علی‌الظاهر ریشه در قانون اساسی نیز دارد و قرار است از راه اعطای "حقوق سخنگویی آزادانه " به شرکت‌ها محقق شود تا بدین‎وسیله شرکت‌ها اجازه داشته باشند منابع بی‌شمار مالی خود را صرف اثر گذاری بر انتخابات در دموکراسی جمهوری محور ما کنند.
حقیقت این است که سخن گفتن حقیقتا آزادانه توسط مردم که شامل محافظه کاران،لیبرالها ،افراطیون و واپسگراهای جامعه نیز می‌شود و بحث در مورد فواید و مضرات سرمایه‌داری در عرصه افکار عمومی موکدا توسط نخبگان شرکت‌ها منع می‌شود.