اصولا بیمه‌های عمر و مستمریها دو نوع ریسک کلی را در زندگی انسان پوشش می‌دهند. فوت ناگهانی و غیرمنتظره (ریسک فوت): این ریسک مخصوصاً در مورد فوت سرپرست و نان آور خانواده از اهمیت خاصی برخوردار است. در بسیاری از خانواده ها، حیات اقتصادی خانواده به وجود نان آور آن وابسته است و با فوت ناگهانی او اعضای دیگر، از حمایت مادی و معنوی وی محروم می‌شوند، درآمدهای حاصل از فعالیت و کسب و کار وی قطع می‌شود و خانواده تحت شرایط و آسیبهای سخت اقتصادی و به طبع آن اجتماعی قرار می‌گیرند.

طول عمر بیش از حد انتظار (ریسک حیات): در مقابل خطر فوت این خطر قرار دارد که در آن فرد و خانواده، در اثر طول عمر بسیار زیاد وی در شرایط سخت اقتصادی و اجتماعی قرار می‌گیرند. دلیل این امر آن است که با افزایش سن و رسیدن دوران بازنشستگی و کهولت سن، درآمد افراد کاهش می‌یابد و در مقابل، هزینه های او نیز به دلیل افزایش هزینه های درمانی ناشی از بیماریها و مشکلات پیری با افزایش روبروست.

برای پوشش دادن به این ریسکها، اصولا سه نوع بیمه عمر وجود دارد:

• بیمه عمر به شرط فوت (با پوشش فوت)
• بیمه عمر به شرط حیات (با پوشش حیات)
• بیمه عمر به شرط فوت و حیات (با پوشش توام فوت و حیات یا مختلط).

به عبارت دیگر، تمامی‌انواع بیمه‌های عمر در جهان، در یکی از این سه طبقه قرار می‌گیرند. در بیمه‌نامه‌های با پوشش فوت، بیمه گر تنها در صورت فوت بیمه شده، منافع بیمه را پرداخت می‌نماید و در قبال زنده بودن فرد تعهدی ندارد. در بیمه‌نامه‌های با پوشش حیات، بیمه­گر تنها در صورت حیات بیمه شده در موعد مقرر، منافع بیمه‌نامه را می‌پردازد و تعهدی در قبال فوت وی ندارد، به عبارت دیگر، در این بیمه‌ها انجام تعهدات بیمه‌گر موکول به حیات بیمه شده در موعد معین است. و بالاخره، بیمه‌های با پوشش توام فوت و حیات، بیمه گر در هر دو صورت متعهد به پرداخت منافع تعیین شده در بیمه‌نامه می‌باشد. در این بیمه‌نامه‌ها که به بیمه‌های مختلط نیز موسومند، در صورت فوت بیمه شده، بیمه گر منافع را پرداخت می‌کند، در غیر این صورت اگر بیمه شده تا آخر دوره قرارداد، زنده بماند، باز هم بیمه گر متعهد به پرداخت منافع است.