بیمه زندگی (عمر) قراردادی دو طرفه است که به موجب آن، یکی از طرفین تعهد می‌کند که در ازای دریافت وجه یا وجوهی از طرف دیگر سرمایه‌ای را یک جا یا به اقساط در صورت زندگی یا فوت شخص معین بپردازد. فوت شخص یا حیات شخص در یک زمان معین، خطری است که در این نوع بیمه تضمین می‌شود. بنابراین موضوع تعهد بیمه‌گر، شخص بیمه شده است. میزان تعهد بیمه‌گر، یعنی مبلغ بیمه شده، ارتباطی با غرامت ناشی از بروز واقعه بیمه شده ندارد و به پیشنهاد بیمه‌گزار تعیین می‌شود.

در بیمه‌های زندگی: بیمه‌گذار/ بیمه شده، می‌تواند بر حسب شرط دریافت مزایای بیمه‌نامه (حیات یا فوت شده) نحوة دریافت مزایا (یک جا و یا به صورت مستمری)، زمان دریافت مزایا و نحوة پرداخت حق مبیه هر نوع بیمه‌نامه‌ای را که پاسخگوی نیازش باشد، خریداری کند.

بیمه نامه های زندگی به 2 صورت انفرادی و گروهی صادر شده و بیمه‌شدگان را تحت پوشش قرار می‌دهند. رایج‌ترین بیمه‌نامه انفرادی در این رشته، بیمه‌نامه عمر و پس‌انداز است که علاوه بر جنبه‌های پس‌نداز و تشکیل سرمایه، خطر فوت را تحت پوشش قرار می‌دهد. مزایای بیمه‌نامه‌های انفرادی می‌تواند به شرط فوت بیمه شده به بازماندگان او (یا ذینفع بیمه شده) تعلق یابد. یکی از نمونه‌های بیمه‌نامه‌های گروهی، بیمه‌نامه عمر کارکنان دولت است که کارمندان یک سازمان دولتی را تحت پوشش قرار می‌دهد.

بیمه‌های عمر مکانیزمی را تعریف می‌کنند که از طریق جمع‌آوری پس‌اندازها، کمک به توسعه بازارهای سرمایه و کمک به اصلاح سیستم‌های مستمری قادر است بر بخش‌های مختلف اقتصادی اثر بگذارد و سطح رفاه جامعه را بهبود بخشد. به همین علت در تمام کشورها ایجاد بستر مناسب به منظور رشد و توسعه این بخش مورد توجه دست ‌اندرکاران صنعت بیمه می‌باشد. نبود سیاست‌های تشویقی به منظور فعالیت شرکت در زمینه بیمه‌های عمر، نارسایی در قوانین و آئین‌نامه‌ها، نبرد تعامل بین بانک‌ها و شرکت‌های بیمه به منظور ارائه محصولات مشترک بانک و بیمه و فقدان شرکت‌های تخصصی بیمه عمر و همچنین مشکلات موجود در فعالیت‌های بورس بازی در زمینه‌هایی چون خرید و فروش زمین و مسکن از دلایل عمده عدم توسعه بیمه‌های عمر در کشور به حساب می‌آیند